Een futuristische koortsdroom, dat is Neon Fever Dream, het nieuwe album van Compact Disk Dummies. Op hun tweede langspeler dromen de West-Vlaamse MIA-winnaars Lennert en Janus Coorevits van hologrammen, drones, drugs, hitte en eenzaamheid. Om dan wakker te worden, het gordijn open te trekken en te beseffen dat fictie niet bestaat. Neon Fever Dream is de coming of age van de Dummies en zet de verwarring van onze tijd om in een donkere, dreigende, maar o zo dansbare popplaat.
Check het album HIER.
In 2017 flitst de titel door zijn hoofd: Neon Fever Dream. Dat wordt ’m. Lennert Coorevits neemt snel pen en papier en tekent een klein, raamloos, neonverlicht hotel dat wegzakt in drijfzand. De tekening verbeeldt de vervreemding die een koortsdroom opwekt. De sfeer van het desolate hotel en het neonlicht voeren hem in gedachten naar de jaren zestig, en herinneren Lennert aan sciencefictionromans. Hij kruipt door de konijnenpijp, glijdt naar beneden en belandt in de futuristische wereld van auteurs als J.G. Ballard (’The Drought’), Herbert Frank (’Dune’) en Philip K. Dick (’Do Androids Dream of Electric Sheep?’). ’Om dan te beseffen’, zegt Lennert, ’dat het schijnbaar absurde toekomstbeeld waar zij in de jaren zestig over schreven, nu werkelijkheid is geworden.’
Drie jaar na die éne flits en tekening is er nu Neon Fever Dream, is het hotel een dorp, en is de koortsdroom uitgegroeid tot een langspeler, over opgroeien in de nieuwe, technologische wereld, over liefde, over seks, over de roes en al wat waarheid is geworden. Het nieuwe album begint heel jazzy, heel seventies, met saxofoons die de droom oproepen, waarna de fictie vervelt tot non-fictie en de Dummies je de werkelijkheid in trekken, in hun gekende universum van synths, drums, en snaren.
Janus: ’Muzikaal is alles begonnen met Columbo, de Amerikaanse detectiveserie uit de jaren zeventig. Lennert zette me op dat spoor. De intro van Columbo riep vragen bij me op: wat maakt die muziek nu zo sferisch, zo dromerig? Uit die vraag is de jazzy intro van onze plaat ontstaan, en kleedden we de rest van de nummers in, op onze eigen manier.’
Lennert: ’Vooral dat laatste telt: de eigen manier. Ook in de muziek leidt de complexiteit van onze wereld, de Unheimlichkeit, vaak tot onverschilligheid. Het is zo makkelijk om een genre of een muzikant klakkeloos na te bootsen. Het is net aan de jongeren om een eigen wereld te scheppen, met eigen ideeën, een eigen sound. Deze plaat is beïnvloed door scienfictionromans, ook door de filmmuziek van François de Roubaix en Piero Umiliani, maar Neon Fever Dream is vooral onze eigen twist, het is onze eigen interpretatie van de wereld om ons heen.’
Toen Compact Disk Dummies in 2012 Humo’s Rock Rally wonnen, repeteerden ze in de prefab- garage van vader en moeder Coorevits, in Desselgem. Tussen broodkruimels en bierviltjes schreven de broers aan een eigen verhaal. Acht jaar later is die garage uitgebouwd tot een professionele studio, tot de nok gevuld met gitaren en synths. De nieuwe plaat kwam deels tot stand in een onverwarmde hoeve in Brakel, daar schreven de broers nieuwe nummers, dronken wijn en verjoegen de ram die Janus aanviel, maar het is vooral in Desselgem, daar waar alles ooit begon, dat de Dummies hun nieuwe songs tot een koortsdroom smeedden.
Compact Disk Dummies komen op deze plaat technisch tot wasdom. Je voelt de kilometers die de kerels de voorbije jaren maalden: van huisband van De Ideale Wereld, tot het producen van een hiphopalbum (Uberdope – ’Graag Gedaan’), het schrijven van een soundtrack (VTM-serie ’De Kraak’) en een aantal maanden geleden lanceerden de Dummies nog een EP, ’Satellites’, waarvan singles ’Cry for me’ en het gelijknamige titelnummer wekenlang te horen waren op de radio. De EP gaf de broers de vrijheid terug waar ze naar verlangden, en mondt nu uit in Neon Fever Dream: 10 songs, waaronder één geremixte song van de EP, ’Easy Life.’
Lennert: ’We hebben mekaars kop meer gezien dan die van ons lief. Maar die veelheid aan projecten hield ons scherp en bracht ook veel bij. Bij De Ideale Wereld noopt de tijdsdruk van een televisieproductie tot snel en efficiënt werken. En het schrijven van een soundtrack verplicht je om de bestaande muziekstructuren los te laten, om meer op sound te werken en zonder tekst een verhaal te vertellen. Janus zette ook een forse stap voorwaarts als producer. Dat voel je aan alles.’
Voor het artwork van Neon Fever Dream bouwden Compact Disk Dummies met fotograaf Athos Burez een miniatuurdorp met zinkende huizen. Andres Algaba verzorgde de mixage van het nieuwe album en Luuk Cox (Shameboy) sprong mee aan boord als coproducent. Neem daar nog een schare vrouwelijke backingvocals bij, jazzcats Mattias De Craene (saxofoon) en Elias Devoldere (drums) in openingsnummer ’On Repeat’, en de temperatuur loopt op, tot je ijlt van de koorts en ’s nachts wakker schrikt van de drones, de hitte en de hologram: ’But we will never fall apart. There’s a life.’