BALTHAZAR EN THE LIBERTINES OP 6 AUGUSTUS @ lOKERSE FEESTEN!

De bandleden van Balthazar komen uit de omgeving van twee steden die verbonden worden door de Kortrijksesteenweg. U weet wel, dat is de baan waar destijds de nacht regeerde, waar huwelijksbeloftes mits betaling werden verbroken en waar de sigarettengeur nooit meer uit de gordijnen te krijgen is. Iemand zou eens een film moeten maken over de gouden jaren van de Kortrijksesteenweg en de soundtrack aan Balthazar overlaten. Zwoel, ritmisch, broeierig en op een ongemakkelijke manier sexy. Zo klinkt ook “Fever”, de laatste plaat (2019) van de succesvolste Belgische indieband van het decennium.

Balthazar is een muzikale ark van Noah, gevuld met individuele talenten die de voorbije jaren klompjes goud de ether in stuurden maar die nu naar het warme nest zijn teruggekeerd. De som der delen is immers groter dan de op zich wel heel mooie liedjes van Zimmerman, J. Bernardt en Warhaus, en nu Balthazar weer uitvaart weet de concurrentie hoe laat het is : tegen deze klasse is geen kruid gewassen. Meer, op kousevoeten schuiven ze beetje bij beetje op richting de grootste zalen van het land, terwijl ze op festivaldagen tegenwoordig mogen uitslapen, ze moeten toch maar spelen als de duisternis staat te dringen. Sportpaleis of een club waar de geur van de latrine tot aan de bar reikt : Balthazar speelt tot de laatste scepticus aan boord gehaald is. Meestal duurt dat anderhalve song, tegen dan heeft deze volstrekt unieke groep, die onbehagen tot grootse kunst weet te verheffen, iedereen bij zijn of haar nekvel. Keer op keer. Dat was de vorige keer in Lokeren zo, het zal nu, op donderdag 6 augustus niet anders zijn.

Lang geleden zagen we The Libertines eens het kelderzaaltje van de Botanique veroveren. Jonge Engelsen die voor het eerst het Kanaal mochten oversteken en die er een soort avontuur van Kuifje van maakten tot en met schelden à la Haddock. En drank, heel erg veel drank. Meer dreigend dan toen hebben we onze punk nooit meegemaakt, inclusief een drummer die halfweg stopte omdat hij zin had om iemands bek toe te takelen en twee zangers wiens blik vele verboden substanties verraadden. Kortom, de chaos regeerde maar onder al die zure regen die de band leek te veroorzaken hield maar één ding stand : de zonnige toptunes van hun legendarisch debuut “Up the bracket” (2002). Die plaat fungeerde als een ontsnappingsroute onder een gevangenis van beats en elektronica, waardoor honderden garagegroepjes de vrijheid vonden en de gitaar zijn laatste revival leek mee te maken. Het heeft tientallen legendarische platen opgeleverd, waaronder nog twee van The Libertines zelf : “The Libertines” (2004) en comeback “Anthems for doomed youth” (2015).

Het concert in de Botanique bleek een constante in de omstreden geschiedenis van het Engelse viertal : pissen tegen de wind in, onderlinge blikken die lijken te spuwen dan verstandhouding uit te stralen en schuim op de lippen van venijn. Maar liedjes, altijd de sterke liedjes! Volwassen worden staat vooralsnog niet in de planning maar wie zit er in godsnaam te wachten op een rijpe en wijze versie van Carl Barât of Pete Doherty? Geef ons de chaos maar, het venijn, een beetje gevaar op een podium. The Libertines live in Lokeren : mee te maken op donderdag 6 augustus, maar zoek geen ambras met de drummer.