Als iemand die al jaren naar Les Ardentes gaat, heb ik de transformatie van het festival met mijn eigen ogen kunnen volgen. De variatie in artiesten van vroegere jaren is nu vervangen door een sterke hip-hopaffiche. Bovendien is het festival vanaf dit jaar ook volledig naar de openlucht verhuisd. De treurige akoestiek van de binnenpodia zal niemand missen.
Vanaf deze editie is het duidelijk dat Les Ardentes zijn focus bijna volledig legt op actuele hip-hop. Er zijn maar een paar artiesten die instrumenten verkiezen boven een dj. Dit was geen domme keuze aangezien het publiek van het festival duidelijk veranderde. Jonger, meer eigentijds. Namen als Morrissey of Patti Smith zouden gewoonweg niet meer in het plaatje ‘2017’ passen. Ondanks de groei van het festival voelt het door de structurele aanpassingen nog steeds piepklein aan, door de Maas op de achtergrond bijna gezellig.
.
Omdat liveoptredens van hip-hop vaak niet meer zijn dan een artiest, een dj en af en toe een hype man die om de paar maten “ayyy” roept, zijn er niet veel acts die uit de massa springen als memorabel. Prachtvoorbeeld hiervan is Roméo Elvis & Le Motel. Op plaat is dit Brussels duo een nieuwe wind door lokale rap die quasi-eigenhandig heel België naar de hoofdstad doet kijken. Live… niet zozeer. Een vijftal jongens brengen een vrij rustige set die enkel de eerste paar meters van het publiek meekrijgt. Enkel als er op het podium afgeteld wordt naar het refrein van een nummer bewegen er meer hoofden. Wat later op de avond had een andere Brusselaar wat meer succes. Damso kreeg op hetzelfde podium ongeveer iedereen aan het bewegen. Bovendien leek het alsof elk persoon in het publiek van begin tot einde elk woord meezong.
Gehypete Noord-Amerikaanse artiesten vielen dit jaar op in de line-up. Rae Shremmurd en Lil Yachty, allebei hitmachines uit de Atlanta scene, pompten nummer na nummer uit het geluidssysteem. Tussendoor worden er een paar flesjes water in het publiek gegooid en zinloze bindtekstjes verzonnen.
Post Malone toont gedurende zijn volledige concert wat een vriendelijke jongen hij is. De blanke rapper heeft buiten een aantal YouTube-hits ook een fantastisch imago onder zijn gordel. Hij lacht van begin tot einde, bedankt het publiek uitbundig en durft ons een paar keer inspirerend toe te spreken. Zijn set was even leuk als een wandeling door een bloemenveld. Aangezien haar eigen optreden waarschijnlijk niet de voldoening gaf, stond Princess Nokia aan de zijkant mee te dansen op Post. Nokia’s set was ronduit saai. Ze kwam een halfuur te laat waardoor ze meer dan de helft van haar tijd miste. “Jullie zien er zo serieus uit om zo veel geld betaald te hebben om me te zien,” verklaarde ze toen het duidelijk was dat niemand echt opgezet was met haar routineuze concert. Online wordt Princess Nokia geprezen voor de positiviteit en culturele correctheid waar ze een zeer vocale ambassadeur van is. Op het podium kreeg ze er niet meer uit dan “black people where you at?”.
Ik ging ook naar Tommy Genesis kijken. Ze trad vlak na Princess Nokia op. Ondanks haar bescheiden bekendheid mocht ze op het grootste podium beginnen. Al snel werd het duidelijk dat dit geen alledaags optreden werd. Genesis staat moederziel alleen voor een belachelijk klein publiek dat bestaat uit vijftigers, kinderen op schouders en een tiental fans. Met haar kenmerkend half dozijn geblondeerde vlechten en een te grote polo ging ze op in de leegte. Geen probleem zegt het meisje dat volgens haar niet oud genoeg is om te gaan feesten maar wel sigaretten kan kopen. Ze springt van het podium en brengt haar set voor 90% vanuit het publiek. Ze staart mensen schaamteloos in de ogen terwijl ze haar teksten schreeuwt of fluistert. Niemand beweegt maar Tommy Genesis heeft er behoorlijk veel zin in. Ze zingt over de meest vulgaire onderwerpen terwijl ze een kind aanraakt, wandelt al zingend door de toeschouwers alsof ze op zoek is naar iets wat ze op de grond verloor en vraagt de cameraman om wat verder weg te staan. Ongemakkelijk en ongegeneerd blijken voor Genesis een synoniem te zijn. Na elk nummer giechelt ze wat en zegt bedankt, waarna ze “OK next track please” zegt en er gewoon opnieuw invliegt. Een paar a capella momenten worden afgewisseld met bangers die door zeker 3 mensen meegezongen worden. Haar vlechten zijn ondertussen losgekomen en de canadienne vertelt dat kunst van iedereen is. “Als je iets wil maken, doe je het gewoon. Ik kan niet zingen maar toch sta ik het hier te doen. Dat is het mooie aan muziek; je doet wat je wil.”
.
Les Ardentes spreekt een nieuw publiek aan met haar nieuw concept. Het festival verkiest een goed gecureerde hip-hopaffiche boven de diverse wortels die het festival had. Na wat jaren wikken en wegen kan nu gezegd worden dat Les Ardentes slaagt in zijn opzet en nog veel zal betekenen als Belgisch festival. (Carlo Croes)