Toen in 2019 de tournee naar aanleiding van de twintigste verjaardag van Triggerfinger eindigde, waren Ruben, Mario en Mr. Paul van plan om twee jaar vakantie te nemen van de band. Dat draaide enigszins anders uit. Keizerin Corona gooide danig wat roet in het eten, en Mr. Paul hing de bas aan de haak. Dat Ruben en Mario geen seconde hebben getwijfeld om, hoewel geamputeerd van een steunbeen, verder te gaan, toont aan dat ze uit een zeldzaam, weerbarstig, veerkrachtig, maar vooral onverwoestbaar hout gesneden zijn.
Het is de honger naar opnieuw samen te kunnen spelen, waarbij na de eerste twee maten de ontegensprekelijke magie verschijnt die een ‘klik’ veroorzaakt, een verbond van gelijkgestemde gitaren, het is de hunkering naar het podium – Triggerfinger heeft daar zijn naam en reputatie opgebouwd –, naar het contact en de liefde van het publiek, die ervoor zorgt dat as we speak een nieuwe weg wordt ingeslagen. Daar horen een nieuwe single bij, uiteraard een tournee, en ja natuurlijk, een nieuw album.
Voor die nieuwe plaat trokken Ruben en Mario naar Los Angeles waar Mitchell Froom hen verwelkomde. Geen onbekende. Froom is nadrukkelijk aanwezig, schreef mee en daagde Ruben en Mario uit, prikkelde hen om andere wegen in te slaan, andere manieren te zoeken, zonder een vast idee te hebben wat het uiteindelijke resultaat precies zou zijn. En dat is precies het fantastische aan het resultaat.
De fellas hebben een muzikale loopbaan die de twintig jaar ver overstijgt. Net zoals ze vandaag anders naar muziek luisteren, zijn het andere muzikanten geworden, geëvolueerd, gegroeid, verrijkt door de jaren. Net zoals het andere mensen zijn geworden. Al zijn ze nog steeds niet volwassen. Hun enthousiasme en energie zijn die van een bende negentienjarigen die vol goesting en ambitie voor het eerst het podium van het jeugdhuis bestormen.