Het was een vochtige, zwoele dinsdagavond toen Leslie Feist besloot om Brussel te bezweren. Bezweren in de meest liefdevolle, schattige manier mogelijk. Met een nieuwe langspeler onder de arm kwam ze na 7 jaar ein-de-lijk nog eens voor een Belgische zaal zingen.
De anticipatie die de uitverkochte Ancienne Belgique in al die tijd op kon bouwen, werd bij opener ‘Pleasure’ al vervuld. Na de zwellende openingsnoot en die reeds iconische riff van het titelnummer van haar laatste album was het duidelijk wat er vanavond ging gebeuren. Iedereen op het podium was een kundig multi-instrumentalist. Allerlei synthesizers, een piano, een viool, een drum, een bas, een paar gitaren waar Leslie al jaar en dag mee tourt en mijn favoriete instrument van de avond: haar stem. Op cd is ze al sinds haar doorbraakplaat ‘The Reminder’ als een gitaar met een low-fi-effect behandeld, iets wat ze live niet doortrekt. Live duikt ze plots op tijdens het stemmen van een gitaar, in de vorm van een terugblikkend geneurie naar het vorig gespeelde nummer. Of als hartverscheurend hoge uitroep tijdens ‘Baby Be Simple’. Of als nonchalante melodie tijdens ‘Lonely Lonely’. Het is zonder twijfel één van mijn favoriete instrumenten op deze aardbol.
Op dit punt van het verslag zou ik hoogtepunten op beginnen noemen. Moeilijk, als er over elk moment van het concert wel iets lovend gezegd kan worden. Bijvoorbeeld toen ze tijdens ‘My Moon My Man’ de hele zaal liet losbarsten. Ook waren er de Nina Simone covers, ‘When I Was A Young Girl’ en ‘Sealion’, die allebei met een enorm momentum gebracht werden en heel het publiek “SEA LINE!” kon doen schreeuwen. Meezingen was een wederkerend gegeven deze avond. Tijdens haar bescheiden monsterhit ‘1234’ toverde ze het publiek om in een driestemmig koor dat verdacht sterk binnen de maat mee bleef zingen. We zongen ook ‘Lang zal ze leven’ voor ‘Let It Die’, Feist’s eerste (voor échte fans tweede) plaat die dit jaar 15 werd.
Er hangt een soort aura rond Feist. Deze heeft dezelfde kleur als de bougainvilleas op de cover van ‘Pleasure’. Felroze. Het is hartverwarmend om haar bezig te zien. Haar lichaamsbewegingen terwijl ze ‘I can’t tell, or be told where to go’ piept tijdens ‘Get Not High, Get Not Low’, haar uitleg in zeer gebrekkig Frans en hoe ze nog steeds met alle emotie van tien jaar geleden moederziel alleen ‘Intuition’ zingt. Ik ben blij dat je er was, Leslie, en ik ben blij dat ik erbij mocht zijn. (Carlo Croes)
