Geen enkele noot werd niet gehaald in de Ancienne Belgique toen Jessie Ware haar microfoon vasthield. Dat ze een van de meest capabele vocalisten van het moment is, kan niet ontkend worden. Met die baken van een stem kwam ze haar derde langspeler, Glasshouse, voorstellen.
België omarmt Jessie Ware al van dag één. Met Wildest Moments wist ze duidelijk te maken dat ze de koningin van de veilige popmuziek zou worden. Ware’s muziek is niet echt uitdagend, en dat weet ze. Je zet geen Jessie Ware op om iets vernieuwend te horen maar om het auditief equivalent van een streling te krijgen.
Die streling kreeg ik met een significant stevigere hand in de AB. God, wat een stem. Ze opende met het meest intieme nummer dat ze ooit maakte en volgde dat op met het meest sprankelende lied op haar nieuwste plaat. Op die manier wist de toeschouwer in welk emotioneel territorium het concert plaats zou vinden.
Het concert werd opgedeeld in vier aktes die ingeleid werden met zeer zweverige tekstjes. Vijf muzikanten hielden zich voor de helft van het concert schuil achter half transparante schermen waarop projecties zichtbaar waren. Jessie was gehuld in een jurk die mogelijk ook door Kate Bush gedragen werd. Zelf vergeleek ze het met kokosnoot Ferrero Rocher. Accuraat.
Hoewel haar muziek niet avontuurlijk is, had elk nummer dat ze live bracht een soort stuwkracht. Bij Champagne Kisses bijvoorbeeld, een nummer dat even hard mousseert als de titel doet vermoeden en bijna volledig in kopstem gezongen is, was er van het podium een euforische kracht voelbaar die zeer aanstekelijk was. Tijdens Midnight, de eerste single van de nieuwe CD, liet Jessie horen wat haar stem aankan. Gewoon luisteren naar het lied doet al haarvaten springen bij elke hoge noot. Live bracht ze het zonder zichtbare moeite en met een korte dialoog van zang tussen haar en een muzikant. God, wat een stem!
Het andere aantrekkelijke aspect van Ware’s muziek is hoe beheerst ze het brengt. Ze zingt over liefde voor haar man en voor haar dochter. Ze doet dit met een mentale en fysieke postuur die genregenoten vaak niet meester kunnen zijn. Maar perfectie is niet altijd iets waarnaar gestreefd moet worden. Bij bepaalde nummers kwam de formule achter de emotie iets te hard tevoorschijn. Hoewel alles uiteraard goed klonk en visueel vermakend was, waren sommige momenten gewoon niet boeiend. Dat ter zijde bracht Jessie Ware een show die makkelijk een arena zou kunnen amuseren. (Carlo Croes)