Op 29 september starten ze een nieuw hoofdstuk met hun album, ‘Nocturne’. Ze klinken vertrouwd, maar toch anders; melodieus, maar gedurfd. Het ‘nachtelijke’ album is een muzikale weerspiegeling van clair-obscur, schaduwen en licht, hun visie op de wereld. De productie van Nocturne was opnieuw in handen van Luuk Cox, die in 2013 ook bij ‘Everest’ achter de knoppen zat. Het artwork is gebaseerd op een werk van de Engelse kunstenaar Tom Hammick. Op festivalpodia lieten ze hier en daar nog nieuw materiaal horen: ze stonden onder meer op Pukkelpop en waren special act op de Feeërieën; hun twee AB-shows dit najaar zijn uitverkocht. Invloeden als Grandaddy, The Beatles en Sparklehorse zijn nooit ver weg.
About Nocturne : Vier lange jaren na Everest is er eindelijk Nocturne, het vierde album van de band – en hun meest “vlotte” album tot op vandaag, het “makkelijkst te schrijven en op te nemen” volgens de groep. Het kwam er uit in één geut, zoals een Jackson Pollock doek. Antoine en Lionel schreven elk van hun kant een aantal nummers “zonder mekaar te veel instructies te geven”. Er worden wel wat ‘key words’ uitgewisseld om het onderwerp te definiëren: hypnose, jungle, de naïeve schilderijen van Rousseau ook. ‘Door met beelden te werken worden oneindige discussies vermeden’, leggen ze uit. In tegenstelling tot ‘Everest’ het resultaat van een lange en pijnlijke en noodzakelijke reflectie, heeft Nocturne “bijna zichzelf geschreven”.
De groep komt de studio uit met tien liedjes met een gelijkaardige feel en op dezelfde manier van tot stand gekomen. Maar toch ze slagen er nog niet in om precies te benoemen wat ze samenhoudt. ‘We hebben daarom een beeld gezocht dat zou samenvallen met de liedjes en vrij snel kwamen we uit bij een werk van de Engelse kunstenaar Tom Hammick. Het blies ons omver want het reflecteerde perfect onze muziek, onze visie op de wereld. Wat we eigenlijk hadden geschreven zonder het ons te realiseren was een album over het onherroepelijke verlies van de kindertijd. “Donker en naïef op het eerste gezicht, een man die vast zit in de dreigende natuur. Maar vol contrasten en krachtige, heldere kleuren. En heel snel begrijpt je dat achter deze eerste indruk, achter de eenzaamheid en angst ook mooie dingen te zien zijn ‘ En ook te beleven.
Nocturne.
Prachtige titel. En een uitstekend album ook, geproduceerd door Luuk Cox (zie ook Everest) dat de Girls nog wat meer zal bevestigen als een ‘essentiële’ band. In staat om zichzelf te blijven en toch nieuw paden te betreden. Dit keer hebben de jongens besloten om dingen anders te bekijken: eerst met teksten die verder kijken dan de dagelijkse beslommeringen als van adolescenten, en ook qua muziek: de gitaren worden al eens vaker aan de kant gezet ten voordele van elektronische instrumenten en klanken. “Het was ons vrij duidelijk. We wilden niet meer praten over onze problemen, onze kleine zorgen. We wilden stoppen met melancholie en verdriet! We moesten praten over anderen, over onze geliefden, over de wereld om ons heen. ‘Sinds Everest zijn alle Girls vader geworden. En dat verandert onvermijdelijk het perspectief dat we hebben op de wereld om ons heen.”. (Jerome Collin).