Een nieuwe zomer, een nieuwe editie van Les Ardentes. Een van de vroegere zomerfestivals dat zich kenmerkte door wisselvallig weer, een hectisch publiek en een variatie aan hoogtepunten. Dit werd vooral mogelijk door de enorm veelzijdige line up. Hedendaagse acts van pop tot rap en genre-mengende vaste waarden kregen allemaal een publiek voor hun ogen in de kille stad Luik.
Het openluchtpodium kreeg gekende artiesten over de vloer als Sleigh Bells (metal versus hip hop voor een grotendeels lege weide), een waaier aan gekende rappers (Method Man, Wiz Khalifa, T.I.) maar vooral de afsluiter van het 4-dagen durend festival. Massive Attack gaat al decennia mee en blijft een van de grootste vernieuwers in het destijds muzieklandschap. Het is onmogelijk om trip hop zonder de groep in te beelden. Massive Attack staat bekend voor hun kille elektronische bands met vocals centraal. Live worden deze vocals door zo veel mogelijk verschillende artiesten ingezongen.
Ook Banks, die hetzelfde podium betrad een aantal uren eerder, wist met haar klein oeuvre het publiek te betoveren. Zelfs de lucht werd er vochtig van.
Verderop op het grote overdekte podium, HF6, speelden vooral opkomende bands en werd er meer aandacht aan elektronica en sterke rap-acts. M.I.A. speelde de hangar zaterdagavond bijna de grond in met een politiek onderrichte partymix van al haar grootste hits. Ze stond voor een lichtmuur waarop haar typische artwork geprojecteerd werd, samen met de vraag over wat er met ons geld in Nigeria gebeurt. Deze uitspraak bleef vreemd genoeg contextloos. Ook bij de merch-stand zorgde de T-shirts waar ‘#STOPTAMILDEPORTATION’ voor verdere uitleg. Een preek zoals eerder op Glastonbury was verre van aanwezig en werd verplaatst door een sterk aanbod aan ‘put your hands up’.
Vaste waarde in de psychedelia Panda Bear, prominent lid van Animal Collective, knalde een keiharde set uit zijn kleine altaar vol apparatuur in het midden van een leeg podium. Achter hem werden visuals getoond van de meest bevreemdende inhoud. Hevig gemaquilleerde vrouwen die al lachend overgaven, een naakt 3D gerenderd vrouwelijk figuur dat wat rondkroop en spiralen in alle kleuren.
Het meest interessante podium was het kleinste, het Aquarium. Les Ardentes heeft er werk in gestoken om een resem buzzbands, acts waarover hevig geblogd wordt, te boeken. Dit zijn bands die interessant zijn om live te zien. In het algemeen is de muziek die op dit podium gespeeld werd moeilijker voor een publiek. Timber Timbre bijvoorbeeld durft met een paar nummers in een sterk gedimde zaal éénzelfde akkoordprogressie aan te houden en deze op een zeer monotone manier uit te voeren. Dit is geen kritiek, het was zelfs verfrissend om een band te zien die zo interessant kan zijn in diens kalmte. Aan de andere kant was er ook Julia Holter. Ze stelde vooral haar meest recente plaat Loud City Song voor. De set werd aangepast aan de muziekanten, op deze manier werd er getoond dat men nog veel om de geest van de nummers gaf. De experimentele kamerpop werd door een paar strijkers en een koperblazer aangekleed tot een aangenaam geheel.
Ook Kate Boy, een Zweeds-Australische elektronische act toonde aan dat er enorm veel belang gehecht wordt aan de esthetiek van de band. Passende kostuums en een doordachte opstelling maakte dit concert een zintuiglijk feest.
De enige band die het Luiks publiek bijna volledig mee kreeg was Au Revoir Simone, het trio van tot leven gekomen poppen bracht hun bas-hevige, jaren ’80 geïnspireerde popnummers met een overvloed aan plezier voor een volle zaal.
Les Ardentes 2014 was synoniem van een goed gebalanceerde mix van genre’s, generaties en vormen van muziek. Tot volgend jaar. (Carlo Croes)